Ayrılık, Hüzün, Yenilik ve Merak

Ayrılık. Bir düzenden ve birilerinden kopuş. Yeni bir düzene geçiş. Biraz hüzün ve biraz merak...

Önceki iş yerimden ayrılmanın beni hüzünlendireceğini tahmin etmezdim. Neden tahmin etmedim onu da bilmiyorum gerçi. Zira bir yıl süreyle bir yerde çalışmak; alışkanlıkların, anıların ve birtakım ilişkilerin oluşabilmesi için yeterli ve uzun bir süre. Ve ben tüm bunlara rağmen, öylece çekip gidebileceğimi sanmıştım. Ne garip! Her şeyden kolayca vazgeçiyor oluşumu mu gösteriyor bu ? Aslında hem öyle biriyim hem de değilim. Yine çelişkiler ve yine ben...

Aslında bunun kolayca vazgeçiş ile bir ilgisi de yoktu. Böyle ifade edilemezdi yani. En nihayetinde, olması gerekendi.

Her neyse; asıl meseleye yani ayrılık anına gidelim.

Herkesle vedalaşıp beni kapıya kadar uğurladıkları anda gelen yoğun duygulanma hissi, benim için şaşırtıcıydı ve asıl anlatmak istediğim buydu. Kendime şaşırdım ya ben. Genelde kendim, benim açımdan öngörülebilir davranışlar sergilerdi halbuki. Fakat o gün, öngörülebilir değildi. Neredeyse ağlayabilirdim bile fakat o kadar da değildi. Değişikti. Bir diğer değişik olan şey ise, buna şaşırmış olmamdı aslında. Zira, özünde her şeyle bağ kuran biriyim. Ve o iş ile, iş yerim ile, ordaki eşyalar ile, manzara ile, kişiler ile bir bağ kurmuştum. Bağ kurmadığı şeyi hayatına almayan ben için, ayrılık aşamasının geçip gitmekten ibaret oluşunu düşünmekti asıl saçma olan. Ve sonunda, duygulanmıştım işte. Öyle garip hissetmiştim ki hatta, hemen bir arkadaşımı aramıştım ve bu yoğun hislerimi söze dökmek, anlamak ve bu duyguyu biran önce aşmak istemiştim...

O gün öyle geçti. Sonra ise, alıştım tabi. İnsanoğlu gerçekten her şeye çok çabuk alışıyor. Şuan yeni işime başlayalı bir hafta oldu. Ve bu bir haftada, sanki daha uzun süredir burda çalışıyor gibiyim. Biraz da kolay uyum sağlıyorum sanırım. Ama en nihayetinde, resmen o bir yıl bitti ve önümdeki yıllar bakalım bana neler getirecek? Güzel şeyler getireceğine inanıyorum... En nihayetinde, her şey zıttına dönüşüyor çünkü. Tıpkı ağlamanın ardından gülmenin gelmesi gibi, ayrılıkların da birliktelik doğuracağı bilinciyle; ikinci haftama adım atıyorum.

#ayrılık

#merak