Bir "Dur" diyebilme meselesi.

Şarkıdaki gibi; "Eskiye dalıyor gözüm, dalmasın da ne yapsın?" Diyorum kendime. Evet canım kendim, sen de haklısın. Başka ne yapasın sen? Bir eskiye dal, bir şimdiye. Hatta karşılaştırma yap arada bir. Sonra o karşılaştırmanın içindeki zıtlıkta boğul. Geçmişi nereye koyacağını şaşır sonra. Ardından, şimdiye dön. Sorular sor kendine, uyumayı dene biraz. Düşünmekten kaçınmak için bağımlılıklarına sığın sonra biraz. Olmadı de, yetmedi de ve oturma odasına gidip ben daraldım de. Yürüyüşe çık sonra, biraz rahatla. Vakit gece olunca, yatağına gir ve tekrar uyumayı dene sonra. Ama kendine yakalan ve uykuyu unut sonra. Dal düşüncelere ve boğul sonra. Düşüncelerinde boğul...

Anlaşıldı, yahut anladım ki; yine o değişik zaman dilimlerinden birini yaşıyorum. Bu sefer, bir psikolog araştıracak kadar yol kat ettim şükür. Zira bu ruh halimden ben bile yoruldum artık. Bu beyni taşımak, sürekli bu döngüyü yaşamak ve bu hislerle baş etmek, bana bile fazla artık! Kendime anlayış gösterme ve kendimi anlama çabamın yetersiz olduğunun idrakindeyim artık...

Ve asıl mesele, yorgunluktu aslında.

Ben, kendimden yoruldum aslında.

Bir insan kendinden yorulabilir miydi? Evet, yorulabilirdi. Bunun en canlı kanlı örneği idim ben...

Bir saniye mutlu, bir sonraki saniye huzursuz hissetmekten yoruldum ben! Üstüme çöreklenen yoğun hislerden kaçma çabasından, kaçarken bağımlılıklara yakalanmaktan yoruldum ben! Ne hissettiğimi, neden böyle hissettiğimi anlayamamaktan yoruldum! Görünüşte her şey yolunda iken, kendime sorun olarak çıkardığım ve ne olduklarını dahi bilmediğim şeylerden yoruldum ben! Mutlu olmam gereken noktada, kendimle yaşadığım iç muhasebesinden yoruldum!

Yoruldum ben! Çok yoruldum! Yoruldum işte! Yoruldum ben!

Hafıza kayıplarımdan, uykusuz geçen gecelerimden, sürekli değişen ruh hallerimden, mutlu hissedememekten yoruldum ben!

Bunaldım artık kendimden. Bezdim bu halimden. Tüketti beni kendim. Tükettim kendimi ben!

Sahi, ne yapıyorum ben? Nereye gidiyorum? "Bu yol nereye gider bilmem ama yürüyorum işte." mi diyorum? Ezbere mi yaşıyorum bu hayatı? Günleri mi geçirmeye çalışıyorum sadece? Peki bu ne? Yaşamak mı bu yani?

Sahi,

Yaşıyor muyum ben?

Yaşamak bu mu?

Sadece hayatta olmak mıdır yaşamak?

Ezbere adımlarla güne başlamak ve biran önce akşam olmasını, yatağına dönmeyi beklemek midir yaşamak?

Saat miydim ki ben, dakikalar ve saniyelerin akması gibi düzenli bir akışı öylesine devam ettiriyordum?

Dünya mıydım ki ben, kendi etrafımda dönüp dönüp duruyordum?

Gece ve gündüz müydüm ki ben, kendi içimde sürekli bir döngüyü yaşıyordum?

Neydim ben? İnsan mıydım ben? İnsan neydi? Bir deri, bir iskelet ve bir de sistemler silsilesinden ibaret miydi sadece? Fiziki manada tanıma uyuyor olsam da, gerçek manada insan olabiliyor muydum ben?

Kimdim ben?

Ne yapıyordum?

Ne haltlar yiyordum ben?

Ve,

Bu gidiş nereyeydi?

Daha doğrusu, nereye kadardı?

Sahi,

Hangi noktada dur diyecektim bu gidişata?

Dur, diyebilecek mıydım yahut?

Umarım o kadar gücüm kalmıştır.

Yahut, o kadar aklım kalmıştır umarım(!)

Umalım ki öyle olsun. Hadi umalım bakalım... Çünkü neydi, umut bizli bir yerdi.

Ama bunun, umutla ilgisi yoktu, bunu da biliyordum. O kadar da aklım kalmıştı.

Bu, benle ilgiliydi.

Bu, seçimler ve kararlar meselesiydi.

Bu, bir "Dur" diyebilme meselesiydi...

Şarkı önerisi; Human/Max Changmin

"Titreyen sırtıma baktığımda, alaycı bir gülümseme ile bundan kaçınıyorum." 🎵

#kendinedurde