Yeni Sokaklar

Yeni, yine, yeniden...

Yeni bir şehir, yine evden ayrılış ve yeniden bir hayata başlayış...

Kaçmak istediğin bir şehirden kaçıp da, huzuru başka bir şehirde bulamamaktan korkar iken; şimdilerde ise huzurun sakin kıyılarında gezindiğimi kendime hatırlatıyorum. Çünkü bu şehirde bazen öyle anlar oluyor ki; sanki daha önce mutluluğu hiç tatmamışım, sanki daha önce huzuru hiç hissetmemişim gibi değişik hisler içerisine giriyorum. Hislerimi ise şöyle özetliyorum; "Sanki, ilk kez nefes almışım gibi."...

Oysa mutluluk ve huzur dediğin şeyleri hiç deneyimlememiş değildim. Oysa beni hiç mutlu etmemiş değillerdi. Oysa kaçmak istediğim şehrin bile beni güldürdüğü pek çok an heybemde idi. Ama insan dediğin olumsuz hislerini unutmazdı da olumlu hislerini unuturdu hemen. Bir de kedileri nankör bilirdik ama bizim de başka kulvarlarda nankörlüğümüz de yok değilmiş...

Anda kalmayı bilmek, bir ânı içine çekebilmek bu nankörlüğü ortadan kaldırabilecekse eğer; işte o zaman doğru yolda olduğum söylenilebilirdi.

Yeni bir şehirde, yeni bir işe başladığım ilk günümde, mesai saatinin son demlerinde; zihnim yeni bir şehrin sokaklarında yürümeye başlamıştı çoktan. Ve evet, işte ânı içime çekmenin adımlarıydı bunlar. Çünkü zihnimde yürümeler başlamış ise, bu şehri kabulleneli çok olmuş demekti. Zihnim, bu şehri benimsemiş ve hatta sevmiş demekti. Ve bu yeni sokaklardaki adımlar bir nefes gibi geldiyse, işte o huzuru kaybetmemeliydi... Hâl bu ise de, o zihne bir öğüt işlenmeliydi;

"Unutma, nasıl hissettiğini. Unutma ki bunu tercih et. Eğer bir şeyi unutmak istiyor isen, olumsuz hislerini unut."

İşte bu cümleler, yeni bir şehrin sokaklarına da işlemiş olduğum cümleler.

Yürüyorum, yürüyorum, yürüyorum.

Bakıyorum, nefes alıyorum ve gülümsüyorum.

Bu hissi ise, unutulmayacak anılar kategorisine işliyorum.

Zihnime yeni sokaklarımı işlerken.

Ve zihnimde o yeni sokaklarımı adımlarken...