Ah şu telaşlarım bir bitse diyorum, çoktandır gitmek istediğim yollar var!

Telaşlarımın bir kısmı biterken diğer kısmı başlıyor. Kapalı bir havanın altında, işe yürüyerek gelirken; yüzümde bir gülümseme baki olsa da vakit gece olunca zihnim susmuyor ya, uyanıp da uyuyamıyorum ya; o zaman anlıyorum işte birtakım telaşlar sona ererken yenilerinin ise bedenime eklendiğini... Ve bu noktada anlamlandırma faaliyeti ile başım derde giriyor. İçimde ise yine ve yeni bir karmaşa başlıyor. Bu hissettiklerim de ne, beynimde nasıl hem hiçbir düşünce yok gibi hem de çok düşünce var gibi olabilir? Cevapsız sorular zihnimi yokluyor...

Hayat hep böyleydi değil mi? Bir telaş biterdi ve diğerleri başlardı. Sakin bir zihne sahip olmak ise hep en büyük arzumuzdu. Hele derin bir uyku... Ah, o ise rüyalarımızı süsleyen bir şeydi. Ve bazen ama bazen, bir hayal daha kurardık ve birinin gelip de bir anlığına o telaşlardan bizi alıkoyduğunu umut ederdik ya; yaşamak bazen tam olarak buydu... Yaşıyordum ben, anlıyor musunuz? Çünkü görmeniz yetmezdi, anlamanız gerekirdi...

"Şu telaşlarım bir bitse diyorum, belki uzaklara giderim. Çoktan gitmek istediğim yollar var." diyen Ahmet Arif, haklı olsa gerekti. Gitmek istediğimiz yerler hep çoktu ama telaşlarımız ise bizim gözümüzde onlardan da çoktu. Ah bu bitmek bilmeyen telaşlarımız! İşin garip tarafı, bu telaşlarım bitse, başka telaşların başlayacağını da biliyorum. Ve bu noktada sadece ama sadece bir cümle kuruyorum kendime. Evet kendime.

"Biraz sessizlik şahane olurdu." diyorum zihnime. Susmayan zihnime. Susturulamayan düşüncelerime ve bitmek bilmeyen tüm telaşlarıma... Fakat kendime, en çok da kendime... Diyorum ama kime diyorum ki? Çünkü telaşların bitmesini beklersem, bu süreçte gitmek istediğim tüm yollar kapanacak gibi. Bu yüzden; tüm telaşlara rağmen ve bitmek bilmeyen tüm telaşlarımın arasında, bir adım atmak gerek o vakit diyorum. Ve bir adım atıyorum.

Başını alıp gidip de bir adım atmak, telaşların dahi bir çözümü gibi... Zihnin hem karışıp hem sakinleşmesi gibi bu. Giden sensin, giden; telaşlarını içinde taşıyan sensin özünde. Ama dönen ise, başka biri. Telaşları ile yaşamayı, onları taşımayı öğrenmiş biri...

Özetle, Ahmet Arif gitmek istediği yolları izah ederken elbette haklıydı ama telaşların bitmesini beklersek, hiç yol alamayacağımız da aşikardı. O yüzden, hadi bir adım atalım! Gitmek istediğimiz yollara çıkan bir adım atalım ama! Sadece bir adım...

#telaşlarımız