Ama ben sadece bir insanım.

Beynimin doluluk oranı üzerine yazmak istiyorum biraz da. Doluluk, karmaşıklık, kayboluş, sis, unutmak, hafıza gibi kelimelerden bahsetmek istiyorum. Yine gelen o garip zaman dilimi ve sorgulayışlarımdan bahsetmek istiyorum.

Çünkü yorgunum.

Yoruldum.

Bu beyni taşımak zor. Bunca senelik hayatı bir zihne sığdırıp her daim yanında götürmek ve ara ara garip hissetmek, zor.

Zor gerçekten.

Yani dümdüz yaşarken, bir düzene ayak uydurmuş giderken ve birçok şey yolunda iken; hep bir anda gelen garip hislerden bahsediyorum aslında. İçine gelen o daraltıdan.

Güya hiçbir sorun yok ortada, ne oldu diye sorsalar "hiçbir şey olmadı aslında." diyeceksin ve bu yüzden de en çok bu sorudan nefret ediyorsun:

"Ne oldu?" sorusundan...

İlla bir şey mi olması gerek?

Yorulmuş olamaz mıyım?

Tükenmiş olamaz mıyım?

Beynim ve kalbim, "Ben burda nelerle uğraşıyorum. Hayata kapılmış giderken dön ve biraz da bana bak." demiş olamaz mı?

Evet, nelerle uğraşıyor bilen yok.

Ah benim biricik kalbim ve beynim.

Özünde bu işlerle uğraşan sadece beyindi aslında ama olsundu, bu çağda kalbe biçtiğimiz hissetme duygusu karşısında hatrı kalmasındı. Alınma lütfen biricik beynim.

Boş yere demiyorlar aslında, "Ne çektiğimi en iyi ben bilirim." diye.

Çünkü insanlar, her daim ama her daim, somut bir şey istiyorlar.

İyi hissetmiyorum desek, hasta mısın derler. Oysa histen bahsetmişsindir, hastalıktan değil.

Ve hayır diye cevap versek, ne oldu derler bu sefer de.

Çünkü illa somut bir şeyin varlığı gerekir.

Yorulmuş olamayız mesela hayattan, kaygılanmış olamayız mesela ufak bir şeyden...

Herneyse, demek istediğim; arada bir, bir anda gelen ve belli ki kabullenmek istemediğimiz ve biran önce gitsin dediğimiz o garip duyguya karşı bu tepkileri vermiş olmamızın sebebi; biraz da İNSANLAR aslında...

Çünkü somut bir şey yoksa ortada, iyi olmak zorundayız ya; bu durum robotlara özgü bir yaşamı insan beynine uygulamaya çalışmak gibi ve bu deney sonrasında çıkan sonuç da robot olmadığımızın göstergesi olup ağır bir netice.

İnsanız ya hu! İnsan!

Arada yorulabiliriz. İçimiz daralabilir. Bıkabiliriz her şeyden. Yataktan çıkmak istemeyebiliriz. Kimseyi görmek istemeyebiliriz. Olabilir. Çünkü yaşamak bu. Çünkü yaşamak dediğin; her şeyi içerir. Tüm duygular yaşamaya dahildir...

Ama en nihayetinde şunu da belirtmek lazım; bu anlar gelip çattığında, neden oluyor diye düşünmek de lazım. Kendimizi sürekli kendi haline bırakamayız. Bazen, yardım almamız gereken noktayı da bilmeliyiz.

Çünkü "Hasta mısın?" yahut "Ne oldu?" sorularına cevap veremememiz, bu soruların cevapsız olduğunu göstermez; Bu soruların cevaplarını bulmakta bize yardım edebilecek birilerinin bulunduğunu gösterir...

Şarkı önerisi: Christina Perri-Human

"nefesimi tutabilirim I can hold my breath dilimi ısırabilirim I can bite my tongue günlerce uyanık kalabilirim I can stay awake for days Eğer istediğin buysa If that's what you want bir numaran ol Be your number one

sahte bir gülümseme yapabilirim I can fake a smile zorla gülebilirim I can force a laugh Dans edebilir ve rolü oynayabilirim I can dance and play the part Eğer sorduğun buysa If that's what you ask Sana olduğum her şeyi ver Give you all I am

Bunu yapabilirim I can do it Bunu yapabilirim I can do it Bunu yapabilirim I can do it

Ama ben sadece insanım But I'm only human Ve düştüğümde kanıyorum And I bleed when I fall down ben sadece insanım I'm only human"

#onlyhuman

#insan